İki yakandan öperim                  

                                                Eyvallah gözüm İstanbul

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

CAN YOLDAŞIM

 

Sen kurak toprağıma 

Su gibi, yüreğime hoş geldin

Bereket getirdin

Cennet mekânıma

Dicle nin serin suyuna

Babil in çarşı merkezine

Hevsel e, kırklar dağına

Çadır açtım keçi kılından

Görsen on gözlü köprüyü

Etrafı bedenlerle sarılı

Açık müze şehrimin

Ve Dicle vadisini

 

 

Siyah pul pul zemberekler düşer

Gözün alabildiği mor dağlarda

Kahpe dümenler döner

İçinde seni bir avuç su gibi

Kana kana içsem

Çeksem içime

Nefes gibi beş dakka tutsam

Bırakmasam avuçlarımda

 

 

Haran' dan geçerken

Bir dilim tandır gibi diledim seni

Zordu sensiz geçen yollar, çetin cevizdi

Kominal yaşamın içinde değildi hiç her şey

Küsmüştüm kendime

Ve bana ait olmayan kaderime

Bıçak gibi vurdun ikmizin sırtına

 

Dolunayda seni dilek tuttum

İçimde arsız bir istek var

Bastıramadım baskın gelen geceleri

Kopardılar seni sabah nazlı uykumdan

Üzerime ferman geldiler

Sardılar etrafımı

Kıskanca alındı duygularım

Senden uzak

Sürgün bir şehirde

Kendi halimde

Seni taşıyorum

Arkadaşım can yoldaşım

 

Kisven değer alnıma

Terler saçımın en dibine

Kedi yavrusu gibi

Öyle muhtacım ki

Seni gözlerimde tutuyorum

Bu yüzden hiç uyumuyorum

 

Yaşanan hiç bir şey unutulmuyor. Acı ve tatlı, hüzün ve üzgün bir anı olarak bilinç altımızda saklanıyor. Ve zaman zaman; hiç sebebini bilemediğimiz bir nedenle, en olmadık yerde, en zayıf anımızda, yakalar bizi. Alır götürür bilinmeyen ötelere. Benim ne işim var; uçsuz bucaksız bu yerlerde. Dedirtir gibi.

Ah! İçimiz nefesimize çekilir: keşke öyle olmasaydı her şey. Veya böyle yapsaydım da; şu an başıma gelen bu dertlerin belki de hiç biri olmayacaktı. Diye de, içlenmediğimiz hani olmuyorda değil. İyisi mi bir şeyi bu gün yaşamak gerek. Yaşamak andır. Yirmi dört saat bile değildir. Kanlı canlı olmak. Öyle ki son bir ihtimal daha olmasın. (kullansaydım demesem.)

Eğer seviyorsan, elinden geleni yapacaksın; ama olur, ama olmaz.

Sevgi kimine göre; pis ve çirkindir. Övünülecek bir tarafı yok. Sevdiğin yanında olmazsa. Elini tutmaz, karşılık vermezse vay yavrum vay…Al başını git. Bir daha arkana bakma sakın gelir diye; Kaybedersin. Hemde üzerindeki doğmuş hakları olanlarından daha büyük bedelleri kat kat fazlasıyla vereceksin. Biraz daha koyu versen burnundan öeyeceksin

Afalar gibi olursun; tökezler ayağın. Kaşların yukarıya çekilir, gözün en arkaya saklanır. bir elin dizinde, bir elin yerde, gözlerin boşlukta; sakın gelir diye bekleme

Çünkü o artık gelmeyecek. O,o an ya biriyle sohbet ediyor.

Ya da kavalyesinin kollarında, en mutlu dakikalarını dans ederek geçiriyor, ya da o; gümüş havaya bürünmüş, bir atmosfer içinde, sende değil, camda özlediği özlediği hayatı getirecek prensi bekliyordur. İnsanın yok mu? Şu bin bir hali. Vay yavrum vay! Sen yinede bekleme, al başını çık çemberin dışına. Sen kaldıkça yaran daha da derine iner. Benzin solar, ağrı girer başına. Neden? Neden bütün bunlar? Diye kafanın etini yersin. Haykırmamak için bütün gücünü dinamit gibi toplarsın içinde. Bu kimin umurunda ki? (Sen yinede bunları bil) Bakma binlerce ordu var arkanda. Seni un ufak etmek için tozu dumana katarlarda gelirler. Bakmaya vakit yok. Nasıl düştüysen öylede kalkmayı bilmelisin.

Saf narin duyguların annenden evvel hiç kimsenin olmamıştı. Yoktu duyguların gördüğün birine verecek. Yeni bir bebek gibi doğmalısın. Yeniden ya sabır deyip emekleyeceksin. Sonra kalkmanın sarhoşluğu içinde koşacaksın. Koş koşa bildiğin kadar. Özgürsün. Rüzgarı tut. Yüzünü yalasın. Bir önce ki attığın adımı arkanda bırak; düşünme.

 Bırak o dökülenleri ve düşenleri. Ancak o zaman hürsün

 

 

BERİVAN

 

peştamalı yanda sarılı

dolanır kara dağları

sever koyun kuzuları

berilerde süt toplar

yokluk ovasının bereketi

bekçisi, evimizin hanımı  

Mezopotamya’nın furyası

çocukların gürbüz doğar

canların bir derede akar

berivan, anamız, avradımız

kışta kıyamette üşenmeden

elleri tezekten kömür üreten

ağustos böcekleri altında

ateşler içinde yatar berivan

sert göğsü yumuşayı verir

acılara afakanlara salınır

bebeleri geldikçe usuna 

dağılır önüne çıkan dağlar

yer kaçar, zehirli yılanlar

gönlümüzün bukağı berivan

 

eline kına sürmemişler berivan

seni şarkılara beste etmişler

dağların kenger kokulu gül yari

şark çıbanı, uykuda yakalar seni

dert yakar yüreğin, volkan kaynar

şerefe kalkan kadehlerin sesinde

adın menzil dağlarında kurşun sıkar

ateşler içine düşmüş cayır cayır yanar

senin yüzün güneşi söndürür berivan

 

berivan dağların altında ilham akan

kurumuş ekinlerin yüreğine su döken

düşmüş ateşler içinde hasta berivan

sanmasın kimse berivan ölmeyecek

mor dağların zirvesinde bahar

dikenlerin içinde gül kalacak

 

 

GÜL CEMALİN

 

Kepir ağaçların arasında

Gözlerin uzanır ormana

Kısalan gündüzlerin içinde

Dar gelir geceler bana

Güneş düşer dipsiz kuyuya

Giden gelmiyor bir daha

Seni görünce içim kıpırdıyor

Günün sıcak ilk ışığında

Yüzüm, dağa değen güneş gibi açılıyor

Yakışıyor sana güzelim

Karı eriten gözlerin      

 

Senin bu gülüşün var ya

Sis perdelerimi aralar

Dağıtır kara bulutları 

Gül cemalin solmasın

Sana gülmek yakışıyor

 

 

 

 

SENİN GİBİ SEVEN OLMALI

 

 

Bir bilsen ne frapan gecelerde

Buz gibi soğuk yüreğimi ısıttın

İnsanın senin gibi bir seveni

Bir de ürkünç kederi olmalı

Dostum arkadaşım demeli

Elini tutmalı, yüzünü görmeli

Yalnızlığında sığınacak bir liman

Ağrıyan başının altına dizini koymalı

Tuttum seni sakladım yüreğimde

Benim naçar yüreğim ölgün olur mu?

Dünyada olmasan bile

Bu sevgi ölür mü?

Gelmez miyim?

Arkandan

Hemen arkandan;

Ateş soğumadan

Yara kapanmadan

Yıldızlar sönmeden

Güneşi görmeden

Hemen – arkandan gelmez miyim?

 

 

 

Öyle bir haldeyim ki

Biri “nasılsın” diye sorsa

Yılan olsa sarılacağım